Generator tarczowy to rodzaj urządzenia, które w założeniu może wykorzystywać efekt bezwładności materii w celu generowania bezwładnościowej siły przeciw grawitacji, przy użyciu sił odśrodkowych, uzyskiwanych przez obrót całego urządzenia wokół centralnego wału połączonego z silnikiem elektrycznym. Skutkować to może tym, że po włączeniu w tryb pracy ciągłej urządzenie będzie tracić na wadze, a po przekroczeniu pewnej stałej prędkości obrotowej stanie się zdolne do uniesienia własnej masy całkowitej, w skrajnym przypadku zdolne również byłoby po dostosowaniu i niezbędnych przeróbkach do podniesienia swojej masy i ładunku. Urządzenie składa się z trzpieni ułożyskowanych na łożyskach liniowych otwartych lub zamkniętych, które mają zdolność, wraz z działaniem sił bezwładności, do zmieniania swojego położenia po swojej jedynej osi symetrii. W skutek tego procesu środek ciężkości urządzenia przesuwa się w górę, a siły bezwładności i odśrodkowe stają się niezrównoważone na osi pionowej (większe na górze zaś mniejsze na dole urządzenia). Geometria urządzenia posiada ściśle określone możliwości, gdzie obręcz zewnętrzna, a w szczególności jej niecentralne ulokowanie względem głównej tarczy z portami pod trzpienie, określa na jaką odległość mogą wysunąć się trzpienie z portów, przy czym ten parametr powinien być określany również przy projektowaniu centralnej tarczy i długości wywierconych w niej otworów - portów, bo od tego zależy czynnik różnicy sił odśrodkowych i bezwładnościowych w danym urządzeniu na osi pionowej, zgodnej z odwrotnością wektora grawitacji. W rozwiązaniu pierwotnym nie rozwiązano żadnej metody zapobieżenia tarcia łbów trzpieni o wewnętrzną powierzchnię obręczy zewnętrznej, jednak należałoby zastosować zgodne z jej wymiarami łożysko kulkowe lub wałkowe. W sprzedaży nie ma takich łożysk więc należałoby stosowne łożysko wraz z obudową wytoczyć na tokarce.